کابوس آل

دیشب کشاند من را قیلی به سوی قالی

جایت همیشه سبز است اما نبود خالی

آنقدر خسته بودم یک آن به خواب رفتم

گویی که مرده باشم نایی نبود و حالی

در خواب بسته بودم درهای کلبه ام را

نشئه نبودم اما نعشم به روی قالی

کابوس دیدم انگار در باز شد پریدم

بستم دریچه های رویایی و خیالی

نوری احاطه ام کرد رنگ سفید و خونم

جوشید، قلبم اما حالش نبود مالی

فریادهایم آن شب چون خون می چکیدند

در خواب مرده بودم چون سبک سورئالی

فریاد میکشیدم دنبال جیغ بودم

کابوس من همینست آثار مونک و دالی

بختک نشسته رویم چیزی دگر نمانده

بر من کند تعرض کابوس آل و تالی

آرام صورتم را بوسید جان هاتف

یک آن خواب من بود اما گذشت سالی

مجتبی قره باغی (هاتف ری)

 

bayan tools

دانلود موزیک

ترس از امام زمان

 دبیرستان و دوران سرمستی، آنروز را خوب یادم هست. معلم مان از امام زمان می گفت. همیشه برایم سوال است که چرا آنروز اینهمه از خشونت، ظلم و تجاوز و مسائلی که مقدمه ظهور امام زمان است صحبت کردیم. خوب یادم هست همه ترسیده بودیم و آرزو می کردیم که او هیچ وقت نیاید. لااقل تاوقتی که ما زنده ایم. یک نفر از ما جرأت کرد و این آرزو را بلند گفت. «من نمی خواهم بیاید، ما جوونیم، آرزو داریم»

یادم هست تا مدتها وقتی دعای فرج را می خواندند اعصابم بهم ریخت. یکبار به این نفاق پایان دادم و گفتم من دیگر دعای فرج نمی خونم مگر اینکه واقعا دلم فرج بخواد.

گذشت و گذشت تا دانشجو شدم. همیشه در وجودم می دانستم که اگر من فرج  را نمی خواهم  مشکل از من است. امام رحمت مطلق است اما با این وجود از او می ترسیدم. 

در دوران دانشجویی به اعتکاف رفتم. با این حاجت که من هم بتوانم دعای فرج بخوانم البته راستکی نه به دروغ. اعتکاف عجیبی بود. گویا همه خواب و من بیدار. نمی دانم احوالاتم چکونه بود که می آمدند پیشانی ام را می بوسیدند. اوجش نجوای یکی از اطرافیان در روز آخر در گوشم بود که به من گفت امام زمان را دیدی سلام ما را هم برسان. ومن در دلم خندیدم . 

به کی می گفت سلام برسان به کسی که حتی قادر نبود برای فرج دعا کند. دعای عهد اعتکاف دیوانه ام می کرد گویا همواره آن سه روز در محضر او بودم. و خلاصه حاجت روا شدم و از آن به بعد هر وفت می گفتند خدایا فرج امام زمان را برسان از دل می گفتم آمین. و این نقطه عطفی در زندگیم بود. 

آی بچه های دبیرستانی، که ترسیده اید امام زمان رویای جوانی و عشق شما را ویران کند، از او به خودش پناه ببرید؛ مانند بچه ای که وقتی مادرش او را می زند دوباره به بغل مادر می رود. با این تفاوت که امام ما را نمی زند این تصور با طل ماست.              به نقل از  یادداشتهایی برای منجی