سالها پیش برای تولید یک مستند در زندان اوین بودم
ماه رمضان بود
داشتم از تشنگی هلاک می شدم
تو حیاط داشتم قدم میزدم
یه پروانه ای رو دیدم که برای خودش داشت آزادانه در زندان پرواز میکرد
هر وقت میخواست میتونست از اونجا پر بشکه و بره
یک لحظه تمام این شعر به ذهنم خطور کردم و همه چیز تصویرش در ذهنم شکل گرفت نوشتم
امروز هم به ذهنم رسید بعد از سالها پادکست صوتیش کنم
تقدیم به همه زندانی ها و اعدامی ها
(من مخالف اعدام نیستم اما این فقط احساسات من بود)
پروانه لابه لای گل های باغچه بالا و پایین می رفت، انگار در همان ابتدا که از پیله در آمده بود بال هایش توان بلند پریدن را هم داشتند. سبزی باغچه و رنگ های گل ها سیرابش می کردند.
صدای آژیر. "صدایی که هم اکنون می شنوید صدای آژیر قرمز است و بدین معناست که باید به پناهگاه بروید."
پروانه که پناهگاهش باغچه است؟!
اصلا صدای آژیر را که نمی شناسد!!
بوووووم
پروانه.
پروانه جان مادر
فریادی که از میان آوار و آژیر آمبولانس و آتش نشانی شنیده می شد صدای مادر پروانه بود که کودک چند ماهه اش را در روروئک میان حیاط تنها گذاشته بود تا از "علی کاشی" بقال سر کوجه یک پستانک نو بخرد.
"مجتبی قره باغی"
bayan tools
