نوشتن‌گاه

تو را آنقدر، دوست می‌دارم...

نمی‌دانی

و توصیفَش برایم آن قَدَر سخت است

باز هم این را نمی‌دانی

عجب دنیای سخت و پُر خَم و پیچی

عجب دنیای آسانی

بیا یک لحظه همراهم تصور کن

در این دنیای پوچی که هم اکنون زیر پایت هست

بگردیم و بگردیم و بِکاویمَش

که شاید در پس آوار و ویرانی

درآریم استخوانهای تهوع اورِ آن جسم مردارِ تکیده در درونِ قبرِ این دنیایِ زندانی که چون سلولِ تنهاییِ قبرستانِ تاریک است

بیاریمش بسوزانیم

بسوزانیم و خاکش را به دستِ باد در بالای اقیانوس بسپاریم

نهالِ کوچکِ امید را اینبار

همانجایی که قبری بود بِکّاریم

کنارش کلبه‌‌ی امید از الوارِ رویاها بسازیم و درونش آرزوها را بچینیم و کنارِ شعله‌هایِ آتشِ آغوشی از رنگی‌ترین احساس‌هایِ تو...

تماشاگر شویم از پنجره این بی‌کرانِ زندگانی را

اما از درونِ قابِ آن چشمان مَستِ غرقِ در آب زلالِ اشک و بارانیت